خبرگزاری «حوزه» روایت زیر را از کتاب تفسیر الإمام العسکری (ع) منتشر می‌کند.

امام حسن عسکری (ع):

یَأْتِی عُلَمَاءُ شِیعَتِنَا اَلْقَوَّامُونَ بِضُعَفَاءِ مُحِبِّینَا وَ أَهْلِ وَلاَیَتِنَا یَوْمَ اَلْقِیَامَةِ وَ اَلْأَنْوَارُ تَسْطَعُ مِنْ تِیجَانِهِمْ عَلَی رَأْسِ کُلِّ وَاحِدٍ مِنْهُمْ تَاجُ بَهَاءٍ قَدِ اِنْبَثَّتْ تِلْکَ اَلْأَنْوَارُ فِی عَرَصَاتِ اَلْقِیَامَةِ وَ دُورِهَا مَسِیرَةَ ثَلاَثِمِائَةِ أَلْفِ سَنَةٍ فَشُعَاعُ تِیجَانِهِمْ یَنْبَثُّ فِیهَا کُلِّهَا.

 علمای شیعه ای که محبّین و اهل ولایت ما را  که ناتوان هستند،  سرپرستی می کنند (و معارف را به آنها می رسانند )، در حالی وارد روز قیامت می شوند  که نور از تاج سرشان می‌تابد، و بر سر هر کدام تاجی زیباست، و این انوار در تمام عرصه و سرای قیامت تا مسیر سیصد هزار سال پخش می‌شود، و پرتو نور آن تاجها، تمام صحنۀ قیامت را در بر می‌گیرد.

تفسیر الإمام العسکری - علیه السلام -، ص ۳۴۵، ح ۲۲۶